6.12.07

Xente Allea, Xente Amiga

Quero adicar esta entrada a unha persoa un tanto especial. Alguén alleo a mín, coa que unha vez compartín unha viaxe, pero que foi suficiente para ver "algo máis".
Xunto a ela, tamén quero adicar dita entrada a toda a xente que conhecín, e coa que mantenho, grata, amizade, en situacións estranhas, dígase clínicas, bares...

Todo sucedeu nunha viaxe en autobus dende o norte ao centro peninsular. O principio compartíamos dupla de asentos, nada máis. Eu non son de moito falar (ata que me tiran da lingua!). Pero foi bastante a oferta súa duns doces a metade de caminho para que aquela viaxe se convertira nunha viaxe inesquencibel.
Comenzamos a falar de proxectos, de ilusións dos nosos traballos ( estudios no meu caso), de arte, literatura.. de mil e un temas que fixeron da viaxe a máis entretida que endexamáis fixen.

Naquela companheira de viaxe, xa contertulia, e pano de bagoas nalgún intre para mín, vin algo que me chamaba a atención; a súa forma pausada de falar, o xeito co que falaba das pequenas cousas que lle facían ilusión, a luz que desprendía...

E así rematou a viaxe, pero non a relación, pois ainda hoxe continuamos tendo novas o un do outro. Non sei se é moi normal continuar a manter contacto con alguén coa que so compatiches unhas horas nun autobús e non viches nunca máis. ¡¡Pero así é!!, cousa da que estou ben satisfeito.

Algunhas veces, fico a pensar na cantidade de xente interesante coa que, a diario, nos cruzamos, e pasan sen nos decatar....

Para cerrar xa, soio darche as grazas, por faceres daquela viaxe, "Unha mensaxe nuna botella".

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Quiero dedicar esta entrada a una persona un tanto especial. Alguien desconocida para mi, con la que una vez compartí un viaje, pero que fue suficiente para ver "algo más".
Junto a ella, también quiero dedicar esta entrada a toda la gente que conocí, y con la que mantengo, grata, amistad, en situaciones estrañas, dígase clínicas, bares...

Todo sucedió en un viaje en autobus desde el norte al centro peninsular. Al principio compartíamos dupla de asientos, nada más. Yo no soy de mucho hablar (hasta que me tirán de la lengua). Pero fue suficiente su oferta de golosinas a mitad de camino para que aquel viaje se conviertiera en un viaje inolvidable. Empezamos a hablar de proyectos, de ilusiones, de nuestros trabajos (estudios en mi caso), de arte, literatura... de mil y un temas que hicieron de aquel viaje, la más entretenida que jamás hice.

En aquella compañera de viaje, ya contertulia y pañuelo de lágrimas en algún momento para mí, vi algo que me llamaba la atención; su forma pausada de hablar, su forma de hablar de las pequeñas cosas que le hacen ilusión, la luz que desprendía..

Y así se acabó el viaje, pero no la relación, pues aún hoy continuamos teniendo noticias el uno del otro. No se si es normal mantener contacto con alguien con la que sólo has compartido unas horas en un autobús y no has vuelto a ver. ¡¡Pero así es!!, cosa de la que estoy muy satisfecho.

Algunas veces, me paro a pensar en la cantidad de gente interesante con la que, a diario, nos cruzamos, y pasan sin darnos cuenta...

Ya para cerrar, sólo darte las gracias, por hacer de aquel viaje, "Un mensaje en una botella".

3 Comentarios:

At 10:49 p. m., Blogger pipilotti busca knock Dixo...

Josiño, como va ud??? :) Me alegró enormemente su comentario. Espero q siga bien.

Siempre tengo en mente un voyage a Barcelona, pero yo no sé como ni cuando, siempre acaban murriendo los planes... :(

Cuide ud esa amistad tan especial y fortuita. Envidia dq el destino le haya dejado un detallín en el camino :)

Un bsín y cuídese mucho.

 
At 10:55 a. m., Blogger Fogar_de_breogan Dixo...

Non dubido eu que vostede non atopara algún agasallo semellante nos seus andares. Non debe sentir envexa. Rebusque e atopará..

Aquí a agardo, cos brazos abertos, como sempre.

Moitas gracias ;).
*******************************
No dudo que haya encontrado regalos parecidos en su camino. No debes sentir envidia. Rebusca y encontrarás..

Aquí te espero, con los brazos abiertos, como siempre.

Muchas gracias ;)

 
At 12:48 a. m., Blogger Manu Dixo...

Eu antes intentanba tan só manter a toda costa tódolos meus contactos (amigos, compañeiros de traballo, familia, veciños, coñecidos do pobo....) pero é imposible facelo...polo que tomei a determinación de deixar marchar a moitos, abri-la mente e intentar coñecer ós 6000 millóns de perosas que habitamso este magnifico planeta. Por certo, unha persoa coma tí que escribe tan ben, é unha pena que lle colla repelús os teclados...pero non me extraña compañeiro...ainda así agardo que nalgún momento retomes a senda da escritura neste teu blog...unha aperta dende Sarria "ciudad de vacaciones".

PD: eu teño unha historia parecida cunha señora de San Clodio (ribas de Sil) que me acompañou ata onde habitas tí agora cando aquela noiva miña desa cidade...que ameno me fixo aquela viaxe de 17 horas en tren...

 

Publicar un comentario

<< Home