Lembranza nova de vellos recordos.

Esta mañan, lendo cousas que escribo, apareceu algo que me gustou, e quero facercho chegar:



Cae o sol nesta fría tarde de decembro,
as sombras fanse cada vez máis longas
chegando a donde eu non podo,
a donde eu son incapaz de chegar.

O frío apreta fora
pero dentro da miña pel
o teu reordo quentame o corazón
cansado, aburrido de latexar
se máis fin que bombear sangue
sen máis fin, que sufrir ausencias.

As sombras apaganse
é convertense nun todo
nunha oscuridade homoxenea, palpable.

Soan campás de loito
pola tua ausencia,
o teu recordo esvaecese
e o meu corpo enfría
ata facerme pecha-los ollos
para o resto da miña vida.

Quizais soe triste, pero a min, como pai, gustame así!!!.
Agardo que seña tamén do voso agrado.

Por certo, o solpor da imaxe pódese ver dende o meu pobo, o meu pequeno paradiso, alí está sacada a foto.

-----------------------------------------------------------------------------------

Siento mucho, castellano lector/a, pero esta entrada no será traducida, no tiene traducción.
Repito, lo siento, si tienes alguna duda, hazmelo saber.