6.12.07

Xente Allea, Xente Amiga

Quero adicar esta entrada a unha persoa un tanto especial. Alguén alleo a mín, coa que unha vez compartín unha viaxe, pero que foi suficiente para ver "algo máis".
Xunto a ela, tamén quero adicar dita entrada a toda a xente que conhecín, e coa que mantenho, grata, amizade, en situacións estranhas, dígase clínicas, bares...

Todo sucedeu nunha viaxe en autobus dende o norte ao centro peninsular. O principio compartíamos dupla de asentos, nada máis. Eu non son de moito falar (ata que me tiran da lingua!). Pero foi bastante a oferta súa duns doces a metade de caminho para que aquela viaxe se convertira nunha viaxe inesquencibel.
Comenzamos a falar de proxectos, de ilusións dos nosos traballos ( estudios no meu caso), de arte, literatura.. de mil e un temas que fixeron da viaxe a máis entretida que endexamáis fixen.

Naquela companheira de viaxe, xa contertulia, e pano de bagoas nalgún intre para mín, vin algo que me chamaba a atención; a súa forma pausada de falar, o xeito co que falaba das pequenas cousas que lle facían ilusión, a luz que desprendía...

E así rematou a viaxe, pero non a relación, pois ainda hoxe continuamos tendo novas o un do outro. Non sei se é moi normal continuar a manter contacto con alguén coa que so compatiches unhas horas nun autobús e non viches nunca máis. ¡¡Pero así é!!, cousa da que estou ben satisfeito.

Algunhas veces, fico a pensar na cantidade de xente interesante coa que, a diario, nos cruzamos, e pasan sen nos decatar....

Para cerrar xa, soio darche as grazas, por faceres daquela viaxe, "Unha mensaxe nuna botella".

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Quiero dedicar esta entrada a una persona un tanto especial. Alguien desconocida para mi, con la que una vez compartí un viaje, pero que fue suficiente para ver "algo más".
Junto a ella, también quiero dedicar esta entrada a toda la gente que conocí, y con la que mantengo, grata, amistad, en situaciones estrañas, dígase clínicas, bares...

Todo sucedió en un viaje en autobus desde el norte al centro peninsular. Al principio compartíamos dupla de asientos, nada más. Yo no soy de mucho hablar (hasta que me tirán de la lengua). Pero fue suficiente su oferta de golosinas a mitad de camino para que aquel viaje se conviertiera en un viaje inolvidable. Empezamos a hablar de proyectos, de ilusiones, de nuestros trabajos (estudios en mi caso), de arte, literatura... de mil y un temas que hicieron de aquel viaje, la más entretenida que jamás hice.

En aquella compañera de viaje, ya contertulia y pañuelo de lágrimas en algún momento para mí, vi algo que me llamaba la atención; su forma pausada de hablar, su forma de hablar de las pequeñas cosas que le hacen ilusión, la luz que desprendía..

Y así se acabó el viaje, pero no la relación, pues aún hoy continuamos teniendo noticias el uno del otro. No se si es normal mantener contacto con alguien con la que sólo has compartido unas horas en un autobús y no has vuelto a ver. ¡¡Pero así es!!, cosa de la que estoy muy satisfecho.

Algunas veces, me paro a pensar en la cantidad de gente interesante con la que, a diario, nos cruzamos, y pasan sin darnos cuenta...

Ya para cerrar, sólo darte las gracias, por hacer de aquel viaje, "Un mensaje en una botella".